Sık ağaçlı bir ormanda yürüdüğünüzü ve yoldan sapıp kaybolduğunuzu farz edin. Karanlığın ve soğuğun bastırmaya başladığını ve yanınızda ne yiyecek ne de içecek birşeyin olmadığını farkettiğinizi hayal edin. Karanlıkta yön duygunuzu kaybedip telaş içinde iki de bir düştügünüzü ve korkunun içinizi kemiren bir sesle: "Bir daha asla buradan çıkıp geri dönmeyi başaramayacaksın" dediğini gözünüzde canlandırın.

Sonra endişe dolu gözlerinizin uzakta bir ışık gördüğünü ve birisinin sizi aradığını fark ettiğinizi! Işık size doğru gelmekteyken, "Buradayım!" diye bağırdığınızı ve karşıdan "Bağırmaya devam et!" diyen bir yanıtın geldiğini düşünün. Bir kaç dakika sonra evinize giden yolu bilen bir orman koruyucusunun, yani kurtarıcınızın karşınıza çıktığını ve sürekli bir şekilde size gitmeniz gereken geri dönüş yolunu gösterip evinizin kapısına ulaştığınızda "Artık güvendesin'' dediğini. Onun nazik ve babacan yüzüne bakakaldığınızda gerçek bir rahatlayışla ve derin bir şükran ile hiçbir ödemenin yeterli olmayacağının bilerek ona sorduğunuz tek şeyin; "Bunun karşılığını sana nasıl ödeyebilirim?" dediğinizi hayal edin.

Aynı şekilde Göksel Baba'mız da bizi böyle kurtardı. İçinde olduğumuz koşullar tahmin edebileceğimizden çok daha umutsuzdu. Bu durumdan kendi başına çıkabilmemiz imkansızdı. Biz böyle çaresizken, Mesih bizi ölümcül tehlikelerden kurtararak evimize kadar bize bizzat kılavuzluk etti.

Tanrı'ya verebileceğimiz tek şey O'nu tüm kalbimizle, ruhumuzla, zihnimizle ve var gücümüzle sevmektir. Aslında İncil'in merkezindeki mesajda bizlerin tek bir büyük amaca yönelik olarak yaratılmış olduğumuz bulunur: Bizler Tanrı'nın sevgisini hissetmek ve buna karşılık vermek için yaratıldık. Tanrı'nın bize olan sevgisine ulaşmak ve ona karşılık vermek. Bu iki yönlü bir yol gibidir!

7 Gün: Hayatın Anlamı